Bu kasketli, kara kuru adam da benim babam. Kendisini babam diye tanıştırdığım her insan önce bana, sonra ona ve yine tekrar bana bakarak birbirimize aidiyetimizi kontrol etme ihtiyacı duyarak "Siz mi baba oğlusunuz" derlerdi. Çünkü babam son derece esmer ben ise beyaz tenli bir insanım. Esmer tenin dominant olmasına rağmen anneme çekmiş olmam belki de annenle huylarımızın benziyor olması dır.
Ama rahmetli babaanneme babamın niçin bu kadar "Kara adam" olduğu sorularak biraz da tatlı dili ile kendisini konuşturmaya matuf tahriklere karşılık kendince gayet makul ve mantıklı olan son derece masumane tespiti ile "İstanbul'da kömür deposunda çalıştı da ondan karardı" derdi. Oysa ki babaannemin aile tarafının alayı esmerdi.
Müthiş bir zekaya sahipti. Son derece öz güven sahibi olup, hem ailesine hem de çevresine güven veren bir duruşu vardı. Genelde kendisine danışılan bir insandı. Bu da dedim ya; emin olunan, itimat edilen insan olmasıydı. Bildiği bir konuda hata yapabileceğini tahmin ettiği insanları önceden uyararak engellediğine çok şahitliğim olmuştur.
Aile olarak çok sıkıntılar yaşadık ama hiç bir zaman zerre miskal doğruluktan ayrılmadı. Gururlu bir insandı. Acısını da mutluluğunu da aşikaren göstermeyi pek sevmezdi ama gerekeni yapmayı da vazife bilirdi.
Ataerkil yapımız nedeniyle kucağına alıp hop hop hoplatarak belki bana sevgisini doya doya gösteremedi, biraz da fırsatını bulamadı. Zaten sevgi kavramı ile tanıştığımda babam ile sanal olarak tanışıyorduk. Önce askerlik sonra oradan gurbet derken, kendisi ile göz göze gelmemiz gecikti. Ama şundan eminim
ki; her ne kadar belli etmemeye özen göstermiş olsa da; benimle son derece gurur duyuyordu.
Allah rahmet eylesin. Ruhu şad mekanı cennet olsun.
Mehmet Soral
Mehmet Soral
soralmehmet@gmail.com
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder